BRAK ZWROTU ŚRODKÓW PRZEZ DEWELOPERA WNIESIONYCH TYTUŁEM WKŁADU WŁASNEGO. WYGRANY PROCES NABYWCY.

Tematyka dotycząca umowy deweloperskiej jest dosyć często poruszana przez tut. Kancelarię. Jest to jedna ze specjalizacji Kancelarii, dlatego też wielość spraw z niezwykle różnorodną problematyką dotyczącą szeroko rozumianej tematyki deweloperskiej, pozwala nam na bieżące zdobywanie doświadczenia, celem możliwie najszerszej ochrony interesów naszych Klientów.

Doświadczenie pozwala stwierdzić, że gama problemów z którymi spotyka się potencjalny nabywca jest niezwykle szeroka. Dlatego też tak często w kolejno przedstawianych Państwu artykułach, podkreślamy istotność samej treści umowy deweloperskiej. To ona generuje bowiem prawa i obowiązki i stanowi dla Państwa ochronę w przyszłości.

Sytuacja naszych Klientów z którą przeszło nam się zmierzyć, była właśnie owocem zawarcia umowy deweloperskiej, która nie chroniła ich w sposób wystarczający. Deweloper zaś podjął próbę wykorzystania nieostrych postanowień zawartej z nabywcami umowy deweloperskiej, celem zatrzymania wniesionych przez nich środków tytułem wkładu własnego. Umowa w jasny sposób nie przedstawiała nabywcy w jaki sposób winien od niej odstąpić i jak liczony jest termin do wykonania rzeczonego prawa, co stanowiło początek problemów.

Zastrzeżenie umownego prawa do odstąpienia od umowy jest rzeczą niezwykle istotną, zwłaszcza w przypadku nabywcy, który przy nabyciu nieruchomości wspiera się kredytem hipotecznym udzielanym przez bank. Z pola widzenia nie można tracić przecież możliwości, odmowy przez bank finansowania (udzielenia kredytu hipotecznego). W takiej sytuacji bowiem, uaktualnia się prawo do odstąpienia od zawartej umowy deweloperskiej – w sytuacji, kiedy takowe postanowienie zostało w umowie zawieranej z deweloperem zastrzeżone, nadto w sposób w odpowiedni.

Nabywcy, których sprawa jest przedstawiana w niniejszym artykule, niestety pomimo niezrozumienia treści zawieranej umowy deweloperskiej, zapewniani przez dewelopera o jej prawidłowości, położyli w nim zaufanie. Problemy objawiły się w chwili odmowy udzielenia przez bank kredytu hipotecznego. Nabywcy podjęli wówczas próbę odstąpienia od zawartej umowy, celem odzyskania środków złożonych deweloperowi tytułem wkładu własnego. Niestety zawarta umowa, której treść miała stanowić podstawę do wykonania prawa do odstąpienia przez Nabywców, obarczona była brakami, postanowieniami nieostrymi i nie spełniała wymogów jakie na kształt takiej umowy nakłada tzw. ustawa deweloperska. Deweloper wykorzystując powyższe, odmówił nabywcom zwrotu wkładu własnego. Obecnie wynoszący wkład własny w wysokości 20% wartości nieruchomości pozwala wyobrazić sobie rozmiar kwoty, którą Nabywcy zainteresowani kupnem nieruchomości w obrębie Wrocławia, narażeni byli stracić.

Wieloletni proces, interpretacja nieostrych postanowień umownych, wykazanie zawinienia dewelopera w procesie negocjacji umowy, pozwoliło nam zakończyć z sukcesem opisywaną sprawę i odzyskać dla Nabywców środki bezprawnie zatrzymane przez dewelopera. Z ogromną satysfakcją Kancelaria przyjęła wyrok Sądu I i II instancji (deweloper wywiódł bowiem apelację od wyroku wydanego w I instancji, nie godząc się na zwrot środków Nabywców), również wobec zobrazowania deweloperowi, że nawet przy wykorzystaniu swojej silniejszej pozycji, Nabywca przy odpowiednim wsparciu, wcale nie jest na przegranej pozycji.

Wniosek, który próbujemy Państwu nasunąć po przedstawieniu problemu z jakim spotykali się nasi Klienci jest jeden: treść zawieranej umowy deweloperskiej jest szalenie ważna i nie można jej bagatelizować. Proszę pamiętać, że umowa zawierana jest na zły czas i właśnie wtedy ma służyć dla Państwa ochrony.

Wiele razy zwracaliśmy uwagę naszym Klientom, że niezrozumienie treści zawieranej umowy, wątpliwości co do jej treści, powinny spotkać się ze wsparciem specjalisty, który ów umowę zaopiniuje i Państwa zabezpieczy. Koszt bowiem późniejszego ewentualnego procesu jest niewspółmierny wyższy. Co więcej jego wynik nie jest pewny (zwłaszcza w stanach faktycznych jak opisany, kiedy to umowa nie chroni Nabywcy, a jedynie dewelopera), o czym nie można zapominać. Konwalidowanie treści już zawartej umowy w takiej jak opisywana sytuacja, nie jest już po jej zawarciu możliwe. Zadbajmy zatem o jej kształt zdecydowanie wcześniej.

                                                                                            adwokat. Aleksandra Maruszczak – Eljasiak 

Już w tym miesiącu rusza kolejny program bezzwrotnych dotacji dla firm. Tym razem przedsiębiorcy mogą otrzymać 25 tys. zł na pokrycie kosztów pomocy prawnej. Komu przysługuje dotacja? Gdzie i jak złożyć wniosek o dotację?

Ministerstwo Rozwoju uruchamia kolejne dotacje dla mikro, małych i średnich przedsiębiorców. Już w czerwcu pisaliśmy o rozpoczynających się naborach w ramach programu “Dotacje na kapitał obrotowy”, w ramach którego osoby samozatrudnione mogły otrzymać 23,5 tys. zł bezzwrotnych dotacji na pokrycie bieżących wydatków. Nabory wniosków w ramach tego programu wciąż trwają.

Niezwykła popularność, jaką cieszył się poprzedni program, skłoniła ministerstwo do uruchomienia kolejnych środków na bezzwrotne dotacje, tym razem z przeznaczeniem na pokrycie kosztów pomocy prawnej.

W przeciwieństwie do poprzedniego programu, tym razem dotacji nie będą udzielały władze samorządowe. Całość programu obsługiwana jest bowiem przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości. To właśnie PARP będzie przyjmował wnioski i wypłacał dotacje, niezależnie od tego czy wnioskować o nie będzie mikro, mały czy też średni przedsiębiorca. Tym razem więc w programie uczestniczyć będą mogły małe firmy z całej Polski.

Kto otrzyma dotację?

Dotacje dla firm wypłacane przez PARP przeznaczone są dla mikro, małych i średnich przedsiębiorców, którzy szukają wsparcia prawnego związanego m.in. z planowanym lub rozpoczętym procesem inwestycyjnym.

Podstawowym warunkiem, jaki należy spełnić, aby móc wnioskować o dotację, jest okres prowadzenia działalności gospodarczej. Dotacje wypłacane będą bowiem jedynie tym przedsiębiorcom, którzy prowadzą działalność gospodarczą nie dłużej niż 5 lat.

Spełniony musi być również dodatkowy warunek. Okres, w którym przedsiębiorca osiąga przychody z działalności operacyjnej nie może być bowiem dłuższy niż ostatnie 3 lata przed dniem złożenia wniosku do PARP.

Ostatnim warunkiem jest przedstawienie przez przedsiębiorcę dokumentu potwierdzającego zainteresowanie inwestora zewnętrznego rozpoczęciem lub kontynuowaniem procesu inwestycyjnego w firmie.

Przedsiębiorca nie musi spełniać żadnych dodatkowych warunków, np. związanych z wysokością osiąganych przychodów.

Na co można przeznaczyć dotację?

Bezzwrotne dotacje przeznaczone są dla młodych firm, które szukają wsparcia prawnego związanego m.in. z procesem inwestycyjnym. Dotacja może zatem zostać przeznaczona na pokrycie kosztów usług prawnych, takich jak:

• przygotowanie umów z kontrahentami
• analiza treści umów inwestycyjnych
• konsultacje prawne w zakresie prowadzonej działalności
• wsparcie prawne w zakresie realizacji procesu inwestycyjnego
• doradztwo prawne związane z realizacją procesu zamówień
• analiza due-diligence

Na pokrycie kosztów obsługi prawnej przedsiębiorca może otrzymać dotację w wysokości do 25 tys. zł. Wkład własny ze strony firmy nie jest wymagany. Oznacza to, że dotacja może pokryć nawet 100% wydatków na obsługę prawną w wymienionym zakresie.

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez PARP, nabór wniosków w ramach programu rusza już 22 lipca 2020 roku. Wnioski mogą być składane wyłącznie w wersji elektronicznej.

Gorącym tematem w mediach jest obecnie problematyka kredytów frankowych, uprawnień kredytobiorców i możliwości skutecznego dochodzenia swoich uprawnień przed sądem. My jednak chcieliśmy na problematykę kredytów bankowych, parabankowych, rzucić nieco inne światło.

Często do tut. Kancelarii po pomoc zwracają się Klienci, którzy borykają się z niekorzystnymi umowami kredytowymi, a co za tym idzie problemami z ich spłatą, jak również częstym owocem powyższego – spiralą zadłużenia. Czy w takiej sytuacji nic nie można zrobić? Trzeba spłacać? Ogłaszać upadłość konsumencką?

Problem wyjaśnimy stopniowo. Upadłość konsumencka jest oczywiście rozwiązaniem w przypadku spirali zadłużenia i braku zawinienia w jej powstaniu dłużnika, jednakże jest to problem złożony, który przybliżymy w odrębnym artykule. W dniu dzisiejszym chciałabym się z Państwem podzielić innym problemem.

Czy w sytuacji, kiedy zawarliśmy niekorzystną umowę kredytową, nie zrozumieliśmy jej znaczenia, istnieje dla nas szansa?  Tak. Tut. Kancelaria właśnie z sukcesem zakończyła proces przeciwko dużemu bankowi, którego przedmiotem była właśnie omawiana problematyka. Wyrokiem Sądu Klientka tut. Kancelarii w całości wygrała proces i orzeczono na jej rzecz zwrot kosztów.

Oczywiście co jasne, każda sprawa jest inna, wymaga indywidulanego podejścia. W sytuacji jednak, kiedy mamy wątpliwości czy nasze uprawnienia zawartą umową kredytową z bankiem (parabankiem) nie zostały naruszone, czy zawarta umowa jest ważna, zawsze zachęcamy do konsultacji.

Kodeks cywilny przewiduje regulację dotyczące nieważności czynności prawnych (np.: umów). Tak dla przykładu mogę Państwu wskazać art. 58 kodeksu cywilnego, który stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Nieważna jest także czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego i mająca na celu obejście ustawy. Pytanie, które pojawi się w konsekwencji zacytowanego przepisu z pewnością zabrzmi następująco: nieważna będzie cała umowa, czy poszczególnego jej postanowienia? W przypadku kiedy nieważnością będzie dotknięta tylko część umowy (czynności prawnej), czynność pozostanie w mocy co do jej pozostałej części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

Bank ma przecież silniejszą pozycję, czy ja mam jakieś szanse? Oczywiście. W obliczu przepisów prawa wszyscy jesteśmy równi i dysponujemy takimi samymi uprawnieniami. Stanowczo muszę rozwiać Państwa wątpliwości w tym zakresie. Nie jest tak, że w procesie, który wytaczają Państwo przeciwko bankowi, stajecie Państwo na przegranej pozycji. To na banku jako podmiocie profesjonalnym (Państwo jesteście przeważnie konsumentem) spoczywa szereg obowiązków, którym banki winne czynić zadość. Uprawnienia procesowe Państwa i banku są takie same. Taka sama pozostaje inicjatywa dowodowa i możność dochodzenia swoich praw przed sądem.

Dlatego w sytuacji problemów z którymi spotykacie się Państwo w zakresie tematyki, którą niniejszym artykułem przytaczamy, serdecznie Państwa zachęcamy do kontaktu z profesjonalistą. Dopiero rzetelna konsultacja prawnicza, pozwoli Państwu na ustalenie, czy z problematycznego położenia w którym się Państwo znaleźli, jest wyjście.

adwokat Aleksandra Maruszczak

Sąd Okręgowy w Łodzi przyznał rekordowe odszkodowanie. Kwota wynosi 322 tysięcy złotych. Sąd w Łodzi przyznał kwotę kobiecie, która poślizgnęła się na chodniku.

Źródło: www.o2.pl

Odmowa zwolnienia przez polski sąd pozwanej z obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od sprzeciwu od nakazu zapłaty stanowiła naruszenie prawa dostępu do sądu i prawa do rzetelnego procesu – stwierdził Europejski Trybunał Praw Człowieka. Wyrok wydany został w czasie, gdy w Polsce przygotowywana jest nowelizacja mająca podwyższyć opłaty sądowe w sprawach cywilnych.

Opłata od sprzeciwu od nakazu zapłaty

Skargę do Trybunału wniosła mieszkanka Piasków w Zachodniopomorskiem. W maju 2011 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie wydał przeciwko skarżącej nakaz zapłaty kwoty w wysokości 156 tys. zł.

Skarżąca wniosła w terminie zarzuty, w których podniosła, iż roszczenie powoda opierało się na nieważnej umowie dzierżawy zabezpieczonej przez nią wekslem in blanco. Skarżąca złożyła również wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych argumentując, iż nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku dla swojego utrzymania. Działalność gospodarcza prowadzona przez skarżącą wykazywała minimalny zysk roczny, nadto skarżąca wskazywała na miesięczne opłaty stałe z tytułu swego utrzymania. Sąd uwzględnił tę argumentację jedynie częściowo, zobowiązując skarżącą do zapłaty trzeciej części kosztów. Skarżąca odwołała się, a następnie – po zamknięciu działalności gospodarczej, która przynosiła straty – złożyła ponownie wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych. Ostatecznie skarżąca złożyła trzy wnioski o pełne zwolnienie od kosztów sądowych, w których argumentowała, iż nie ma zatrudnienia i nie ma dochodu, nie ma majątku, a także iż nie mogła przewidzieć tego, że będzie toczyło się przeciwko niej postępowanie sądowe. Skarżąca uzyskała częściowe zwolnienie z kosztów: sąd wyznaczył opłatę od wniesienia zarzutów od sprzeciwu na kwotę 1000 zł. Skarżąca nie miała możliwości jej wniesienia, stąd jej zarzuty zostały odrzucone ze względu na brak opłaty. Przed Trybunałem skarżąca podniosła, iż w ten sposób zostało naruszonej jej prawo dostępu do sądu, stanowiące aspekt prawa do rzetelnego procesu w sprawie cywilnej z art. 6 ust. 1 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał zgodził się ze skarżącą i potwierdził naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji.

Opłata sądowa może stanowić blokadę w dostępie do sądu

Trybunał przypomniał swą ustaloną linię orzeczniczą, zgodnie z którą koszty postępowania cywilnego mogą stanowić ingerencję w samą istotę prawa strony do rzetelnego procesu cywilnego. Wysokość opłat sądowych nałożonych na stronę postępowania winna być badana indywidualnie w okolicznościach danej sprawy, przy czym znaczenie w tej mierze mają takie kwestie jak możliwość poniesienia takich kosztów przez zainteresowanego oraz etap postępowania, na którym pojawia się konieczność zapłaty kosztów.

Wysokość opłaty należy badać indywidualnie

Dalej Trybunał odniósł się do indywidualnej sytuacji skarżącej w niniejszej sprawie. Sąd krajowy przyznał jej częściowe zwolnienie z kosztów sądowych i zasądził opłatę w wysokości 20% opłaty należnej, to jest kwotę 1000 zł. Wcześniej skarżąca wykazała, iż przez pierwsze cztery miesiące 2011 r. jej działalność gospodarcza przyniosła dochód w wysokości 5 tys. zł, i na tych danych oparł się referendarz sądowy zwalniając skarżącą z kosztów sądowych jedynie częściowo. Sąd krajowy nie wziął jednak pod uwagę, że z czasem sytuacja skarżącej uległa pogorszeniu: działalność gospodarcza uległa likwidacji jako przynosząca straty, a skarżąca nie miała innego dochodu. Zdaniem Trybunału, polskie sądy nie uwzględniły odpowiednio tej kwestii, a utrata przez skarżącą dochodu sprawiła, iż straciła możliwość uiszczenia opłaty sądowej nawet w wysokości 20% opłaty ustawowo należnej.

Etap postępowania najważniejszy

Trybunał odniósł się następnie do kwestii etapu postępowania, na którym to ograniczenie zostało na skarżącą nałożone i który, zdaniem Trybunału, miał w omawianej sprawie kluczowe znaczenie. To nie skarżąca zainicjowała postępowanie sądowe, lecz występowała w nim w charakterze osoby pozwanej. Wartość przedmiotu sporu została określona przez stronę przeciwną, tym samym skarżąca nie miała żadnego wpływu na wysokość opłaty sądowej w jej sprawie. Sąd wydał nakaz zapłaty opiewający na bardzo dużą kwotę jedynie w oparciu o wniosek powoda i przedstawione przez powoda dowody. Skarżąca dochodziła dostępu do sądu celem złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty, i dopiero na tym etapie po raz pierwszy mogłaby przedstawić swoje argumenty w sprawie. Wysokość opłaty uniemożliwiła jej dostęp do sądu na zupełnie wstępnym etapie postępowania przed sądem pierwszej instancji i sprawiła, że nakaz zapłaty stał się prawomocny, a skarżąca nie miała w całym postępowaniu żadnej możliwości przedstawienia swego stanowiska i swych dowodów w swej własnej sprawie. W konsekwencji jej argumenty, zgodnie z którymi podstawa roszczenia powoda (nieważność umowy dzierżawy, okoliczności wypełnienia weksla in blanco) w ogóle nie zostały merytorycznie rozpatrzone przez sąd. Fakt ten został przez sąd polski zupełnie zignorowany. W tym stanie rzeczy Trybunał nie miał żadnych wątpliwości, iż sądy polskie nie zachowały sprawiedliwej równowagi pomiędzy, z jednej strony, interesem państwa w pobieraniu opłat sądowych, a interesem skarżącej w dostępie do sądu. Miało zatem miejsce oczywiste naruszenie prawa do rzetelnego procesu i art. 6 ust. 1 Konwencji.

Reforma prawa, ale jaka?

Omawiany wyrok Trybunału porusza bardzo istotną problematykę związaną z dostępem obywateli do polskich sądów. Szeroko dyskutowana jest obecnie projektowana zmiana kodeksu postępowania cywilnego, która, w opinii ustawodawcy, ma znacznie skrócić przewlekłość postępowań sądowych. Reformie tej ma towarzyszyć również znaczna podwyżka kosztów sądowych w postępowaniu cywilnym. Tymczasem Trybunał wyraźnie pokazuje, że koszt postępowania cywilnego, który przewyższa możliwości płatnicze strony postępowania, stanowi naruszenie jej prawa dostępu do sądu, a co za tym idzie prawa do rzetelnego procesu w sprawie cywilnej z art. 6 ust. 1 Konwencji. Trudno nie oprzeć się wrażeniu, iż celem ustawodawcy w związku z projektowaną nowelą procedury cywilnej jest zmniejszenie liczby postępowań sądowych poprzez zwiększenie faktycznych, finansowych barier w dostępie do sądu. Ustawodawca wydaje się kierować bezwzględną logiką, zgodnie z którą im drożej, tym mniej osób zdecyduje się na wystąpienie na drogę sądową. Takie działanie zdecydowanie nie spełnia konwencyjnych standardów prawa dostępu do sądu i może skutkować kolejnym rozstrzygnięciami Trybunału stwierdzającymi naruszenie przez Polskę art. 6 ust. 1 Konwencji.

Wesołek przeciwko Polsce – wyrok ETPC z 13 czerwca 2019 r., skarga nr 65860/12.

Żródło prawo.pl /www.prawo.pl/

Od 25 maja tego roku każda osoba zatrzymana może żądać przyznania jej obrońcy z urzędu. Tego dnia upłynął bowiem termin na implementację unijnej dyrektywy w tej sprawie. W Polsce nie przyjęto odpowiednich przepisów, co oznacza bezpośrednie stosowanie tej regulacji – pisze Michał Hara z Biura Rzecznika Praw Obywatelskich.

Najistotniejszą nowością wprowadzoną przez dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1919 w sprawie pomocy prawnej z urzędu dla podejrzanych i oskarżonych w postępowaniu karnym oraz dla osób, których dotyczy wniosek w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania, przyjętą 26 października 2016 r., jest prawo dostępu do obrony z urzędu w postępowaniu karnym dla wszystkich osób pozbawionych wolności (zatrzymanych i tymczasowo aresztowanych). Termin na jej implementację, a zatem przyjęcie zmian legislacyjnych i praktycznych rozwiązań, które będą realizować jej postanowienia, upłynął 25 maja 2019 r.

Obrońca przed pierwszym przesłuchaniem

W świetle dyrektywy kluczowym prawem osoby zatrzymanej jest możliwość uzyskania pomocy obrońcy z urzędu jeszcze przed pierwszym przesłuchaniem, czy to przez policję, czy też prokuratora. Państwo może co prawda uzależnić przyznanie obrońcy z urzędu od majętności podejrzanego, ale odpowiedni organ musi dokonać tej oceny i wydać ostateczną decyzję przed pierwszym przesłuchaniem.

Niezwykle istotne w tej sytuacji jest, że upłynął już termin na implementację dyrektywy. Nie był to termin krótki, bowiem dwuipółletni, tymczasem polski ustawodawca nie podjął żadnych kroków w kierunku jej wdrożenia. Oznacza to, że w stosunkach obywatel – państwo przepisy dyrektywy są stosowane bezpośrednio.

Naruszenie prawa do obrony

Od  25 maja 2019 r. zatem każda osoba zatrzymana może żądać przyznania jej obrońcy z urzędu. Przyznanie takiego obrońcy albo podjęcie ostatecznej decyzji o odmowie musi być bezwzględnie dokonane przed pierwszym przesłuchaniem takiej osoby. Prowadzenie przesłuchania (a także niektórych innych czynności dowodowych, np. konfrontacji, okazania, eksperymentu procesowego) bez dopełnienia tego obowiązku stanowi obecnie rażące, oczywiste i nieodwracalne naruszenie prawa do obrony. A pamiętać należy, że prawo do obrony nie jest tylko konstrukcją prawnoprocesową, ale prawem każdego obywatela wynikającym bezpośrednio z art. 42 ust. 2 Konstytucji RP.

Co więcej, dyrektywa przyznaje także podejrzanemu i oskarżonemu prawo do żądania zmiany wyznaczonego obrońcy z urzędu, jeśli uzasadniają to szczególne okoliczności.

48 godzin to za mało

Od razu nasuwać musi się konkluzja, że w obecnych warunkach nie jest możliwe rozpoznanie wniosku o obrońcę z urzędu i następnie przesłuchanie podejrzanego w konstytucyjnym terminie 48 godzin, po którym zatrzymanego należy zwolnić lub złożyć wniosek o tymczasowe aresztowanie. Obowiązek takiego zorganizowania czynności dochodzeniowych i śledczych, aby było to możliwe, obciąża jednak organy ścigania. Sięgnąć tu można po doświadczenia płynące z systemu obrony obowiązującego w postępowaniu przyspieszonym. Może się jednak zdarzyć, że wniosku o obrońcę z urzędu nie da się rozpoznać w terminie 48 godzin i zatrzymanego trzeba będzie zwolnić, nawet nie przesłuchawszy go.

Podkreślić trzeba jednak ponownie, że Polska miała 2,5 roku na wprowadzenie koniecznych zmian prawnych i organizacyjnych, a niczego w tym celu nie uczyniono. O utrudnienie swoich działań przedstawiciele organów ścigania mogą mieć więc pretensje wyłącznie do ustawodawcy.

Obrońca z urzędu bez badania zamożności zatrzymanego

Warto wskazać, że dyrektywa przewiduje możliwość przyznania doraźnej albo tymczasowej obrony z urzędu, bez badania majętności oskarżonego lub podejrzanego. Przyjęty tekst dyrektywy nie pozwala jednak na przeprowadzenie takiego badania ex post i ewentualne późniejsze obciążenie go kosztami tej obrony. Jeśli organy państwa decydują się na przyznanie obrońcy z urzędu, to  muszą ponieść pełne koszty tej obrony. Niedopuszczalne będzie przerzucenie tych kosztów na oskarżonego, nawet w przypadku wydania wyroku skazującego.

Jest jasne, że obecnie obowiązujące przepisy Kodeksu postępowania karnego są niewystarczające dla realizacji dyrektywy 2016/1919. Organy ścigania będą musiały więc opierać swoje działania bezpośrednio na jej tekście. Praktyka najbliższych tygodni pokaże, jak będą wywiązywać się z tego obowiązku.

Przedruk z Prawo.pl /www.prawo.pl/

Komisja Nadzoru Finansowego nałożyła karę na państwowego giganta. Dopatrzyła się nieprawidłowości w działaniach spółki sprzed kilku lat. I nie po raz pierwszy zdecydowała o sankcjach.

http://Link: https://www.prawo.pl/podatki/polska-agencja-nadzoru-audytowego-audyty-bieglych-rewidentow-do,429141.html?utm_source=facebook.com

Miło mi poinformować, że mam zaszczyt być wykładowcom na konferencji dla biegłych rewidentów oraz księgowych. Konferencja będzie miała na celu poszerzanie wiedzy nie tylko stricte księgowej ale mi bliskich aspektów funkcjonowania kodeksu karno skarbowego. Moje dotychczasowa praktyka pozwoliła mi na zgłębienie arkanów tej dziedziny.

Więcej informacji można przeczytać na stronie:

http://www.eliks.com.pl/wp-content/uploads/2019/05/Zaproszenie-na-konferencj%C4%99-zmiany-podatkowe-termin-13.06.2019.pdf